Όλοι μας γνωρίζουμε τον Γολγοθά που ανεβαίνουν και τον σταυρό που κουβαλάνε οι Έλληνες της Βόρειας Ηπείρου. Ήρθαν στην μητέρα Ελλάδα μετά την πτώση του καθεστώτος Χότζα, με την χαρά πως θα μπορέσουν τα παιδιά τους να μεγαλώσουν όπως τους αξίζει, σαν Ελληνόπουλα…
Από την πρώτη, σχεδόν, στιγμή που ήρθαν στην Ελλάδα, χαρακτηρίστηκαν «Αλβανοί»!!! Τι ειρωνεία!!! Στην Αλβανία τους έλεγαν μειωτικά Έλληνες και στην Ελλάδα… Αλβανούς. Δεν ήταν λίγοι εκείνοι οι βορειο-ηπειρώτες που φυλακίστηκαν από το καθεστώς Εμβέρ Χότζα (ή και αργότερα) επειδή διαλαλούσαν υπερήφανοι πως είναι Έλληνες… Όταν όμως ήρθαν στην Ελλάδα, βίωσαν μία πολύ διαφορετική πραγματικότητα, από αυτήν που είχαν στο μυαλό τους. Εδώ, έμαθαν πως η Ελλάδα «σκοτώνει» τα παιδιά της…
Ήμουν στο Μοναστηράκι με τον φίλο μου τον Γιάννη και πήγαμε να πιούμε μία κρύα μπύρα για να δροσιστούμε από την κάψα της πόλης. Καθίσαμε σε ένα ταβερνάκι και ήρθε και ο φίλος του Γιάννη, βορειοηπειρώτης, ένας περήφανος Έλληνας που ξεχώριζε από την κορμοστασιά του. Κάθισε μαζί μας και η μία κουβέντα έφερε την άλλη. Πολλή η οργή, μεγαλύτερο το παράπονο, ακόμη πιο μεγάλη όμως η επιμονή του.
Ο άνθρωπος αυτός με συγκλόνισε πραγματικά. Και με έκανε να νιώσω πολύ μικρός μπροστά του…
Άκουσε Κώστα, εγώ ήρθα στην Ελλάδα το 1990. Οι δημογέροντες του χωριού μας έλεγαν ιστορίες με τον πατρο-Κοσμά (τον Αιτωλό). Ανάμεσα σε αυτές, ήταν και μία για την «βελανιδιά» του χωριού. Ένα δέντρο πολύ μεγάλο, που χρειάζονταν 15 άνδρες για να αγκαλιάσουν τον κορμό του. Το δέντρο αυτό, είχε πει ο πατρο-Κοσμάς, μία μέρα θα έπεφτε και οι κάτοικοι του χωριού, της Χειμάρας, θα έφευγαν προς την πλευρά εκείνη που το δέντρο θα γκρεμιζόταν. Το δέντρο ήταν γερό σαν βράχος και τίποτε δεν προμήνυε την εξέλιξή του. Ξαφνικά, μία μέρα, το 1990, το δέντρο έπεσε μόνο του, χωρίς να υπάρχει λόγος. Τότε πήρα την γυναίκα μου και την μικρή μου την κόρη και ήρθαμε στην Ελλάδα…
Είχα μεγάλο μεράκι να κάνω κι ένα γιό. Και ο Θεός με άκουσε και απέκτησα έναν… Πηγαίνει στο σχολείο. Θέλω πολύ να μάθει όσα πιο πολλά γίνεται για την Ελλάδα και να μεγαλώσει όπως του πρέπει, σαν Έλληνας. Σαν γονιός τον ρωτάω κάθε μέρα όταν γυρίζει από το σχολείο, τι έμαθε. Δεν είναι πολύς καιρός, όταν στην συνηθισμένη μου καθημερινή ερώτηση, μου απάντησε: «Σήμερα η δασκάλα μας έμαθε το happy birthday to you»!!! Έμεινα άφωνος! Δεν ήξερα τι να πω… To σχολείο του παιδιού μου, δεν μπορεί να του μάθει τον Παλαμά, τον Ρίτσο, τον Ελύτη, δεν μπορεί να του μάθει Τσάμικο ή Καλαματιανό, μόνο ξέρει να του μαθαίνει "happy birthday to you"!!!
Την επομένη ημέρα πήγα στο σχολείο και βρήκα την δασκάλα. Της είπα πως είμαι βορειο-ηπειρώτης και στην Αλβανία έκανα φυλακή 8 χρόνια επειδή δεν έκρυβα ότι είμαι Έλληνας… Έτσι, έχω την απαίτηση το παιδί μου να μαθαίνει Ελληνικά στο σχολείο στην Ελλάδα. Εργάζομαι, πληρώνω φόρους και απαιτώ το παιδί μου να μαθαίνει Ελληνικά. Πώς είναι δυνατόν να μαθαίνει «happy birthday to you»; Δεν μπορείτε να του μάθετε τον Εθνικό Ύμνο; Δεν υπάρχουν Έλληνες ποιητές ή Ελληνικά τραγούδια για να μάθει; Και αφού τα είπα αυτά, η δασκάλα μου απάντησε, λέγοντάς μου πως είμαι ρατσιστής!!! Ναι, ρατσιστής, επειδή θέλω το παιδί μου, ο γιός μου να μάθει Ελληνικά…! Ας με πούνε ρατσιστή, λοιπόν, ας με χαρακτηρίσουν όπως θέλουν. Εγώ γέννησα Έλληνα και θα μεγαλώσω Έλληνα. Όταν, με το καλό γίνει άντρας, ας ακολουθήσει όποιον δρόμο θέλει. Δικό μου χρέος είναι να του μάθω την Ελλάδα. Αλλά, αυτή η Ελλάδα, δυστυχώς, χάνει πια το «σπέρμα» της… Αυτή η Ελλάδα πεθαίνει… Μόνο που πέφτει αργά, την ρίχνουν πονηρά… και βασανιζόμαστε όλοι εμείς που την αγαπάμε»…
Αυτά μου είπε ο Βορειο-ηπειρώτης και σηκώθηκε φωνάζοντας τον σερβιτόρο… λέγοντάς του: «Φέρε μία μπύρα στα παιδιά από εμένα, να δώσουμε μιάν ευχή να βρούνε οι Έλληνες την περπατησιά τους, να πιούνε στην λευτεριά και της πατρίδας, της Ελλάδας μας… και αν θέλουν να πιούνε και στην υγειά μου»!!! Αυτά είπε και απομακρύνθηκε περπατώντας με το κεφάλι ψηλά, όπως πρέπει στους Έλληνες που αισθανόμενοι το βάρος του ονόματος νιώθουν περήφανοι που το κουβαλάνε...
Από την πρώτη, σχεδόν, στιγμή που ήρθαν στην Ελλάδα, χαρακτηρίστηκαν «Αλβανοί»!!! Τι ειρωνεία!!! Στην Αλβανία τους έλεγαν μειωτικά Έλληνες και στην Ελλάδα… Αλβανούς. Δεν ήταν λίγοι εκείνοι οι βορειο-ηπειρώτες που φυλακίστηκαν από το καθεστώς Εμβέρ Χότζα (ή και αργότερα) επειδή διαλαλούσαν υπερήφανοι πως είναι Έλληνες… Όταν όμως ήρθαν στην Ελλάδα, βίωσαν μία πολύ διαφορετική πραγματικότητα, από αυτήν που είχαν στο μυαλό τους. Εδώ, έμαθαν πως η Ελλάδα «σκοτώνει» τα παιδιά της…
Ήμουν στο Μοναστηράκι με τον φίλο μου τον Γιάννη και πήγαμε να πιούμε μία κρύα μπύρα για να δροσιστούμε από την κάψα της πόλης. Καθίσαμε σε ένα ταβερνάκι και ήρθε και ο φίλος του Γιάννη, βορειοηπειρώτης, ένας περήφανος Έλληνας που ξεχώριζε από την κορμοστασιά του. Κάθισε μαζί μας και η μία κουβέντα έφερε την άλλη. Πολλή η οργή, μεγαλύτερο το παράπονο, ακόμη πιο μεγάλη όμως η επιμονή του.
Ο άνθρωπος αυτός με συγκλόνισε πραγματικά. Και με έκανε να νιώσω πολύ μικρός μπροστά του…
Άκουσε Κώστα, εγώ ήρθα στην Ελλάδα το 1990. Οι δημογέροντες του χωριού μας έλεγαν ιστορίες με τον πατρο-Κοσμά (τον Αιτωλό). Ανάμεσα σε αυτές, ήταν και μία για την «βελανιδιά» του χωριού. Ένα δέντρο πολύ μεγάλο, που χρειάζονταν 15 άνδρες για να αγκαλιάσουν τον κορμό του. Το δέντρο αυτό, είχε πει ο πατρο-Κοσμάς, μία μέρα θα έπεφτε και οι κάτοικοι του χωριού, της Χειμάρας, θα έφευγαν προς την πλευρά εκείνη που το δέντρο θα γκρεμιζόταν. Το δέντρο ήταν γερό σαν βράχος και τίποτε δεν προμήνυε την εξέλιξή του. Ξαφνικά, μία μέρα, το 1990, το δέντρο έπεσε μόνο του, χωρίς να υπάρχει λόγος. Τότε πήρα την γυναίκα μου και την μικρή μου την κόρη και ήρθαμε στην Ελλάδα…
Είχα μεγάλο μεράκι να κάνω κι ένα γιό. Και ο Θεός με άκουσε και απέκτησα έναν… Πηγαίνει στο σχολείο. Θέλω πολύ να μάθει όσα πιο πολλά γίνεται για την Ελλάδα και να μεγαλώσει όπως του πρέπει, σαν Έλληνας. Σαν γονιός τον ρωτάω κάθε μέρα όταν γυρίζει από το σχολείο, τι έμαθε. Δεν είναι πολύς καιρός, όταν στην συνηθισμένη μου καθημερινή ερώτηση, μου απάντησε: «Σήμερα η δασκάλα μας έμαθε το happy birthday to you»!!! Έμεινα άφωνος! Δεν ήξερα τι να πω… To σχολείο του παιδιού μου, δεν μπορεί να του μάθει τον Παλαμά, τον Ρίτσο, τον Ελύτη, δεν μπορεί να του μάθει Τσάμικο ή Καλαματιανό, μόνο ξέρει να του μαθαίνει "happy birthday to you"!!!
Την επομένη ημέρα πήγα στο σχολείο και βρήκα την δασκάλα. Της είπα πως είμαι βορειο-ηπειρώτης και στην Αλβανία έκανα φυλακή 8 χρόνια επειδή δεν έκρυβα ότι είμαι Έλληνας… Έτσι, έχω την απαίτηση το παιδί μου να μαθαίνει Ελληνικά στο σχολείο στην Ελλάδα. Εργάζομαι, πληρώνω φόρους και απαιτώ το παιδί μου να μαθαίνει Ελληνικά. Πώς είναι δυνατόν να μαθαίνει «happy birthday to you»; Δεν μπορείτε να του μάθετε τον Εθνικό Ύμνο; Δεν υπάρχουν Έλληνες ποιητές ή Ελληνικά τραγούδια για να μάθει; Και αφού τα είπα αυτά, η δασκάλα μου απάντησε, λέγοντάς μου πως είμαι ρατσιστής!!! Ναι, ρατσιστής, επειδή θέλω το παιδί μου, ο γιός μου να μάθει Ελληνικά…! Ας με πούνε ρατσιστή, λοιπόν, ας με χαρακτηρίσουν όπως θέλουν. Εγώ γέννησα Έλληνα και θα μεγαλώσω Έλληνα. Όταν, με το καλό γίνει άντρας, ας ακολουθήσει όποιον δρόμο θέλει. Δικό μου χρέος είναι να του μάθω την Ελλάδα. Αλλά, αυτή η Ελλάδα, δυστυχώς, χάνει πια το «σπέρμα» της… Αυτή η Ελλάδα πεθαίνει… Μόνο που πέφτει αργά, την ρίχνουν πονηρά… και βασανιζόμαστε όλοι εμείς που την αγαπάμε»…
Αυτά μου είπε ο Βορειο-ηπειρώτης και σηκώθηκε φωνάζοντας τον σερβιτόρο… λέγοντάς του: «Φέρε μία μπύρα στα παιδιά από εμένα, να δώσουμε μιάν ευχή να βρούνε οι Έλληνες την περπατησιά τους, να πιούνε στην λευτεριά και της πατρίδας, της Ελλάδας μας… και αν θέλουν να πιούνε και στην υγειά μου»!!! Αυτά είπε και απομακρύνθηκε περπατώντας με το κεφάλι ψηλά, όπως πρέπει στους Έλληνες που αισθανόμενοι το βάρος του ονόματος νιώθουν περήφανοι που το κουβαλάνε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου