Η κρίση μέσα από τα μάτια ενός κτηνίατρου…!!!!!

Γράφει ο Βασίλης Φωτίου

Νέο θέμα και πάλι δεν θα ασχοληθούμε με τις νόσους του καλοκαιριού , αλλά με τη χρόνια νόσο , την κρίση. Ναι, αυτήν που επηρεάζει πλέον όλες μας τις αποφάσεις και όλους μας ,από τους κτηνιάτρους μέχρι τους ιδιοκτήτες κατοικίδιων , τους κτηνοτρόφους ή τους ερασιτέχνες εκτροφείς …

Η ιστορία της κρίσης ξεκινάει τουλάχιστον εδώ και τριάντα τουλάχιστον χρόνια, αλλά οι προσωπικές μου επαγγελματικές εμπειρίες ξεκινούν πριν μια δεκαετία και κάτι… Τότε που κάθε νέος επιστήμονας μπορούσε να ονειρεύεται για ένα καλύτερο αύριο. Οι επιλογές ήταν πολλές, δημόσιο ή ελεύθερο επάγγελμα για τους ανήσυχους. Και χρόνο με το χρόνο, έβλεπες τους κόπους σου να πιάνουν τόπο, ένιωθες δημιουργικός και όσο καλύτερος γινόσουν τόσο περισσότερο εξελισσόσουνα. Ειδικά,  στα χρόνια της πλασματικής ευημερίας του χρηματιστηρίου , πολλές μέρες, δε έφταναν οι ώρες της ημέρας να δουλεύεις…

Η αλήθεια είναι, ότι εκείνη την περίοδο υπήρχε ανοχή όσον αφορά τον έλεγχο των επιχειρήσεων, αλλά τίποτα δεν είναι τυχαίο σ αυτή τη ζωή…

Ξαφνικά, λοιπόν, ανακαλύψαμε την κρίση. Είδαμε δηλαδή αυτό που οι κυβερνώντες τόσα χρόνια επιμελώς κατεύθυναν και κουκούλωναν. Και κατακλέβοντας τη δημόσια περιουσία, δίνανε και ψίχουλα στο λαό για να είναι όλοι ικανοποιημένοι και στο τέλος να νιώθουμε και συνένοχοι.

Τώρα , που βγήκε ο λογαριασμός για να πληρώσουμε, καλούμαστε εμείς να βγάλουμε το φίδι από την τρύπα. Ξαφνικά  γίναμε φοροφυγάδες, κλέφτες, εχθροί του κράτους και φυσικά οι δημόσιοι υπάλληλοι τεμπέληδες και υπεράριθμοι , λες και προσλήφθηκαν μόνοι τους… Ο πόλεμος πλέον των κοινωνικών ομάδων είναι στα σπάργανα και αφού δεν είναι εύκολο να τους εξοντώσεις όλους  , έστω και με τη σειρά, τους ρίχνεις λάσπη και τους αφήνεις μεταξύ τους να φάνε τις σάρκες  τους.

Έτσι λοιπόν, ο κτηνίατρος της Ελλάδας , πρέπει να νιώθει τυχερός που ακόμα δουλεύει, και δεν έχει κλείσει το κτηνιατρείο του σαν το διπλανό του κατάστημα. Έχει  πάψει όμως να ονειρεύεται, κρατώντας την δίψα για δημιουργία μέσα του, παρακολουθώντας ένα αβέβαιο μέλλον. Και ονειρεύεται ότι είναι σε μια άλλη χώρα , όπου οι κόποι που έκανε τόσα χρόνια δεν έχουν πάει χαμένοι. Εκεί , που χωρίς να σηκώσει πράσινη ή μπλε σημαία , χωρίς να βολευτεί στο δημόσιο με απολυτήριο δημοτικού και βύσμα, έχει να παλέψει με τον καθημερινό όγκο της δουλειάς του και απλά να διεκπεραιώσει με επιτυχία τα περιστατικά του.

Να νιώθω λοιπόν τυχερός που έχω ακόμα δουλειά; Που ο ιδιοκτήτης του σκύλου σε λίγο καιρό δεν θα βγαίνει ούτε ο ίδιος? Που τα αδέσποτα έχουν μια περίεργη αύξηση; Που ο κτηνοτρόφος έχει ήδη σβήσει και απλά δεν το ξέρει; Που απαξιώνονται οι κόποι του καθενός μας επειδή τριάντα χρόνια μας κυβερνούν  ανίκανοι , ανεπάγγελτοι- επαγγελματίες κλέφτες, διαπλεκόμενοι πολιτικάντηδες;

Είμαστε η μεσαία τάξη. Θέλουμε να μείνουμε ζωντανοί. Να κινούμε τα γρανάζια της οικονομίας. Να μην πάψουμε  πότε να ονειρευόμαστε. Να δημιουργούμε , να εξελισσόμαστε. Να μην γίνουμε κι εμείς λίγοι πλούσιοι , πολλοί φτωχοί.  Θα παλέψουμε και πιστεύω ότι  στο τέλος   θα τα καταφέρουμε.