Διακαινίσιμα αιτήματα Λόγου και Φωτός

Ως περιφερειακό - πια - κρατίδιο της χωρίς τη Ρωσία Ευρώπης, της καπιταλιστικής Ε. Ε. με ακρίβεια, βιώνουμε την αρχή μιας βαθιάς «εσωτερικής» κρίσης και μιας διεθνούς «εθνικής» προτεκτορατοποίησης στους καλβινιστές. Η κρίση αυτή βεβαίως αποτελεί και επιλεγμένη επίθεση για πολλούς λόγους. Αλλά καμιά επιλεγμένη επίθεση δεν γίνεται με ... κλήρωση. 


Αποτελεί το επιστέγασμα μιας αποτυχημένης ή έστω ημιτελούς εθνικής και πολιτισμικής επανάστασης κατά τών Οθωμανών, ενός αποτυχημένου ιδεολογικού κράματος, ήτοι του «ελληνορθόδοξου» πολιτισμού, και μιας επικρατούσας θρησκείας - κυρίως μέσω των στιβαρών βραχιόνων ενός ακραίου κρατισμού. Αποτελεί ναι μεν εγκόλπωση ενός περιρρέοντος πασχαλινού πολιτισμού, αλλά και μια αποτυχία στη βίωση της Ανάστασης του Ιησού.


Η σάρκωση, ο τρόπος βίου και πολιτείας και η ανάσταση του Θεού Λόγου δεν αποτελούσε για τα 200 περίπου χρόνια, ούτε στο καθαρά εκκλησιαστικό επίπεδο, την κυρίαρχη τάση, παρά την ... επικρατούσα εντύπωση για το αντίθετο. Το ίδιο βεβαίως συνέβη και με το πλημμυρίζων Φως της Αναστάσεως. Όχι μόνο στο κρατικό, αλλά κυρίως στο εκκλησιαστικό γεγονός τόσο ο αναστάσιμος Λόγος, όσο και το Φως του κενού Τάφου αποτελούσαν απλά τις εξαιρέσεις που αναδείκνυαν δεκάδες νεοέλληνες μεν αγίες και αγίους, μα ξεγελούσαν τις πολυπληθείς συνειδήσεις. Το μόνο που επέβαλαν ήταν ένα περιρρέον ορθόδοξο περιβάλλον με αρκετές αλλοιώσεις.

Ο Λόγος αποτελεί για τους πάρα πολλούς ένα ορθόδοξο μνημείο... Η συνέχεια εδώ


by Siglitiki