Αλήθεια και προπαγάνδα για τους εργαζόμενους στον Δημόσιο τομέα!!

Γράφει ο Γιάννης Περακάκης

           Σχεδόν με το ξέσπασμα της κρίσης το φθινόπωρο του 2009 μπήκαν στο στόχαστρο της κυβέρνησης και των ΜΜΕ ως κύριοι ένοχοι για την διόγκωση του χρέους και ενδεχόμενης χρεοκοπίας οι Δημόσιοι Υπάλληλοι. Το τι έχει ειπωθεί είναι σε όλους γνωστό. Κηφήνες, κοπρίτες, γενίτσαροι του συστήματος, κομματικός στρατός του ΠΑΣΟΚ κλπ. Δυστυχώς η αντίληψη που επικρατεί στην μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου δεν διαφέρει σχεδόν καθόλου από τις κατευθύνσεις της κρατικής προπαγάνδας. Οι περισσότεροι έχουν υποκύψει στην δύναμη της πλύσης εγκεφάλου και πιστεύουν ότι όσο πιο μεγάλος αριθμός Δημοσίων υπαλλήλων απολυθεί τόσο πιό γρήγορα θα απαλλαγούμε από τα μνημόνια. Αυτή η τάση του κόσμου φαίνεται τόσο στις δημοσκοπήσεις όσο και στην καθημερινή συναναστροφή.

          Η κυβέρνηση και η ολιγαρχία έχουν προφανώς κάθε συμφέρον να υποδεικνύουν εξιλαστήρια θύματα. Η πλειοψηφία του λαού όμως πέφτει θύμα παραπληροφόρησης. Η αλήθεια ποτέ δεν αναφέρεται από την κυβέρνηση και τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης. Όλοι αυτοί δεν μιλούν ποτέ με νούμερα παρά μόνο με αφορισμούς όπως αυτόν του κ. Α. Λοβέρδου, ο οποίος με μία ξεκάθαρη φασιστική νοοτροπία (ασχέτως πολιτικών σκοπιμοτήτων) κατασυκοφάντησε τους εργαζόμενους στο δημόσιο λέγοντας ότι λόγω μονιμότητας ταλαιπωρούν χρόνια τώρα τον ελληνικό λαό.

         Οι τελευταίες εξελίξεις αναφέρουν ότι ετοιμάζονται μαζικές απολύσεις στον Δημόσιο τομέα μετά από ισχυρές πιέσεις της τρόϊκα. Παρουσιάζονται δε οι απολύσεις αυτές (ακούγονται νούμερα για εκατό με εκατόν πενήντα χιλιάδες) περίπου ως πανάκεια για την μείωση του χρέους και την αποφυγή της χρεοκοπίας.

Τα στοιχεία όμως δείχνουν ότι τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Δεν θα επιμείνουμε στο τεράστιο κοινωνικό πρόβλημα που θα προκύψει από ενδεχόμενες απολύσεις, όταν χιλιάδες συμπολίτες μας θα προστεθούν στις ήδη υπάρχουσες στρατιές των ανέργων, χωρίς πρακτικά καμμία πιθανότητα να βρουν εργασία και βιοποριστικούς πόρους. Θα εξετάσουμε το θέμα από καθαρά τεχνοκρατική σκοπιά και θα μιλήσουμε με νούμερα. Θα προσφέρουν δηλαδή τα μέτρα αυτά κάτι στην υπόθεση της αντιμετώπισης του χρέους; Αξίζει τον κόπο εν κατακλείδι να εξαθλιώσουμε άλλη μια μερίδα του ελληνικού λαού; Ποιό θα είναι το όφελος τελικά;

Θα περίμενε κανείς ακούγοντας όλη αυτή την παραφιλολογία για τις απολύσεις ότι οι δαπάνες του κράτους για μισθούς είναι μακράν το σημαντικότερο έξοδο, το οποίο αν περικοπεί θα φέρει μεγάλη ανακούφιση στην οικονομία. Επίσης θα έβγαζε το συμπέρασμα ότι όλες οι άλλες δαπάνες του κράτους είναι υποδεέστερες και σε τελική ανάλυση έχουν περικοπεί τόσο πολύ ώστε δεν απομένει καμμία άλλη διέξοδος παρά μόνο οι απολύσεις.

---

(Όλα τα στοιχεία προέρχονται από το Μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα δημοσιονομικής σταθερότητας)

ΠΙΝΑΚΑΣ 1

	Στοιχεία Τακτικού Προϋπολογισμού (σε δις Ευρώ)
		2011	2012	2013	2014	2015	M.O πενταετίας
α	Καθαρά έσοδα τακτικού προϋπολογισμού (με παρεμβάσεις μεσοπρόθεσμου)	54.7	56.3	57.7	59.4	61.3	57.9
β	Σύνολο πρωτογενών δαπανών	53.5	52	53	51.7	52	52.4
γ	Τόκοι	16	16.9	19.5	22	23.4	19.6
δ	Χρεολύσια	35.2	35.3	37.6	57.7	39.4	41.0
ε	Σύνολο Τοκοχρεολυσίων (γ+δ)	51.2	52.2	57.1	79.7	62.8	60.6
ζ
η	Επιχορηγήσεις ασφαλιστικών ταμείων	14.8	12.6	13.5	12.5	12.5	13.2
θ	Μισθοί Δημ. Υπαλλήλων	14	13.2	12.8	12.4	12.2	12.9
ι	Μισθοί Δ.Υπ ως ποσοστό του συνόλου των τοκοχρεολυσίων (%)	27.3	25.3	22.4	15.6	19.4	21.3
κ	Εξοικονόμηση λόγω απόλυσης 150.000 Δ.Υ. (δις Ευρώ)	2.5	2.5	2.5	2.5	2.5	2.5
λ	Εξοικονόμηση λόγω απόλυσης 150.000 Δ.Υπ ως ποσοστό του συνόλου των τοκοχρεολυσίων (%)	4.9	4.8	4.4	3.1	4.0	4.1

Τι δεν μας λέει λοιπόν η κρατική προπαγάνδα

              1) Δεν μας λέει ότι ο ετήσιος μέσος όρος της δαπάνης για μισθούς την πενταετία 2011 έως 2015 είναι περίπου 13 δις ευρώ την στιγμή που ο ετήσιος μέσος όρος των τοκοχρεολυσίων που πρέπει να πληρώνει ετησίως το κράτος είναι 60.6 δις, δηλαδή οι μισθοί αντιστοιχούν στο 21% των τοκοχρεολυσίων. (πίνακας 1)

             2) Δεν μας λέει ότι οι δαπάνες του κράτους για τους περίφημους μισθούς του Δημόσιου τομέα βρίσκονται λίγο κάτω από τον μέσο όρο της Ε.Ε. Σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat, οι συνολικές απολαβές των δημοσίων υπαλλήλων στην Ελλάδα για το 2007 βρίσκονταν στο 10,6% του ΑΕΠ της χώρας, ενώ ο μέσος όρος της ΕΕ των 27 ήταν στο 10,8% και της Ευρωζώνης στο 11% του ΑΕΠ.Όλος όμως ο πολιτικός κόσμος και τα ΜΜΕ εξακολουθούν να ψεύδονται. Το “Έθνος” λίγες μέρες πριν την ολοκλήρωση της απογραφής του στενού δημόσιου τομέα τον Ιούλιο του 2010, έγραφε προπαγανδιστικά εκ των προτέρων ότι δήθεν η απογραφή δείχνει κράτος μαμούθ, ενώ με την ολοκλήρωση της απογραφής η ιστοσελίδα του ΣΚΑΪ ανέφερε μεν το αποτέλεσμα (768.009 εργαζόμενοι), συμπληρώνοντας ότι η απογραφή απέδειξε το τεράστιο μέγεθος του δημοσίου (!) σε σχέση με τα άλλα κράτη της Ε.Ε., έτσι ξερά χωρίς να παρουσιάζει κανένα απολύτως συγκριτικό στοιχείο. Το κερασάκι δε στην τούρτα ήταν ο υπέρτιτλος του άρθρου που σημείωνε: “Ένα εκατομμύριο οι υπάλληλοι στο δημόσιο” - έτσι για να δημιουργεί εντυπώσεις. Πριν μάλιστα 3 μέρες ο Πρόεδρος του ΛΑΟΣ (μόνιμος θαμώνας τηλεπαραθύρων και πρόθυμος προπαγανδιστής της ολιγαρχίας) έλεγε σε τηλεοπτικό δελτίο ότι οι εργαζόμενοι στο δημόσιο είναι διόμισυ φορές πάνω από το “κανονικό” !!

3) Δεν μας λέει η κυβέρνηση επίσης ότι το κράτος σήμερα είναι αναγκασμένο να επιχορηγεί τα ασφαλιστικά ταμεία με μεγαλύτερα ποσά από ότι δαπανά για μισθούς (13,2 δις ετησίως). Οι επιχορηγήσεις δίνονται λόγω της κακοδιαχείρισης και της ρεμούλας της εξουσίας πάνω στα αποθεματικά των ταμείων τις τελευταίες δεκαετίες. Μήπως ευθύνεται ο λαός και γι αυτό;

4) Δεν αναφέρει καθόλου η κυβέρνηση ότι η μείωση δαπανών (2,5 δις ετησίως) που θα επιτύχει απολύοντας 150.000 δημ. Υπάλληλους αντιστοιχεί στο 4,1 % των τοκοχρεολυσίων που θα πληρώσει. Οι τόκοι και τα ποσά των ομολόγων που λήγουν (χρεολύσια) είναι εξωφρενικά. Κανείς πολίτης δεν θα κοίταζε στο σπίτι του να περικόψει από ένα έξοδο της τάξης του 12,9 (μισθοί) και θα άφηνε απείραχτη μιά δαπάνη της τάξης του 60,6 (τοκοχρεολύσια) αν ήθελε να τα βγάλει πέρα.

5) Δεν μας λέει επίσης η κυβέρνηση ότι η μείωση του χρέους που θα πετύχει μέσα στην πενταετία από τις απολύσεις των Δημ. Υπαλλήλων μόλις που ξεπερνά το 3% του συνολικού χρέους της χώρας (πίνακας 2). Δηλαδή τι θα πετύχει με τις απολύσεις; Μια μεγάλη τρύπα στο νερό. Και πρέπει να έχουμε υπ' όψιν μας ότι η μείωση του χρέους θα είναι ακόμη μικρότερη διότι οι απολύσεις θα φέρουν περαιτέρω ύφεση και ανεργία και άρα αύξηση των ελλειμάτων και του χρέους. Ούτε βέβαια θα μας έλεγε ποτέ η εξουσία ότι ακόμα και το σύνολο των δημ. Υπαλλήλων να απέλυε (!) και να μην πλήρωνε ούτε ένα Ευρώ για μισθούς, πάλι θα απαιτούνταν 30 χρόνια για να μηδενίσει το χρέος (υπό την προϋπόθεση βέβαια ότι όλα αυτά τα χρόνια δεν θα παίρναμε νέα δάνεια, πράγμα εξαιρετικά απίθανο με την ύφεση που θα επακολουθούσε όταν η αγορά στέρευε τελείως από το ρευστό με το οποίο την τροφοδοτούν οι δημ. Υπάλληλοι). Και υπό τον όρο βέβαια ότι τα νούμερα του χρέους που δίνει η κυβέρνηση είναι σωστά, διότι κάτι πήρε τα αυτί μας τελευταίως ότι έγινε αναθεώρηση των τόκων που πρέπει να πληρωθούν μέσα στο 2011 (18 δις αντί 16 δις που ήταν μέχρι τώρα). Και δεν πρέπει να ξεχνάμε και τον άγνωστο παράγοντα που λέγονται υποχρεώσεις της χώρας λόγω swaps για τα οποία τηρείται σιγή ιχθύος.

6) Δεν θα μας έλεγε ποτέ βέβαια η κρατική προπαγάνδα ότι και πάλι αν απέλυε το σύνολο των υπαλλήλων (εξοικονόμηση 13 δις), θα χρειαζόταν κάθε χρόνο κατά μέσον όρο ακόμη 47 δις ευρώγια να καλύψει μόνο τις απαιτήσεις των τοκογλύφων, όταν όλα τα καθαρά έσοδα του κράτους είναι 58 δις. Δηλαδή χρειάζεται ένα ακόμη 82% (!!) του προϋπολογισμού, το οποίο φυσικά δεν μπορεί να προέλθει με κανένα μαγικό τρόπο παρά μόνο με δανεισμό.

ΠΙΝΑΚΑΣ 2

Σενάριο απόλυσης 150.000 Δημοσίων Υπαλλήλων
	Πενταετία 2011 έως 2015
Εξοικονόμηση δαπανών λόγω απόλυσης 150.000 Δ.Υ.	12.5
Χρέος με παρεμβάσεις στο τέλος του 2015	401.3
Ποσοστό μείωσης του χρέους στην πενταετία (%) λόγω απόλυσης 150.000 Δ. Υπαλ.	3.1

Ποιό είναι το συμπέρασμα;

Ένα και μόνο ένα. Δεν υπάρχει άλλη λύση παρά μόνο η διαγραφή (άρνηση) του χρέους. Ή το χρέος θα διαγραφεί ή ό λαός. Μέση λύση δεν υπάρχει. Το σύστημα εξουσίας της μεταπολίτευσης είναι προφανές ότι έχει διαλέξει το δεύτερο. Θα το αφήσουμε;