Σήμερα έχει γενέθλια ένας αγαπημένος φίλος, ο Κώστας Γρίμπιλας. Το παιδί που μας συγκίνησε όλους πριν μερικά χρόνια με το θάρρος του. Μέσα από το blog μας, θέλοντας να του ευχηθούμε χρόνια πολλά ,αναρτώ ένα «παραμύθι» που είχε γράψει στην κόρη μου, πριν 3 χρόνια.
Κώστα μου να είσαι πάντα γερός και δυνατός, σ΄ ευχαριστούμε που υπάρχεις στην ζωή μας.
Κώστα μου να είσαι πάντα γερός και δυνατός, σ΄ ευχαριστούμε που υπάρχεις στην ζωή μας.
Ένα παραμύθι αφιερωμένο στην Αμαλία και τους συμμαθητές της.
Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένας νέος που μέχρι τα 30 του χρόνια ζούσε μια "φυσιολογική" ζωή.
Γεννήθηκε και μεγάλωσε μέχρι τα 10 του πρώτα χρόνια στην Αυστραλία. Ερχόμενος με την οικογένεια του στην Ελλάδα με σκοπό των γονιών του τον επαναπατρισμό , ζει τα εφηβικά του χρόνια χωρίς ιδιαίτερα σκαμπανεβάσματα, χωρίς ιδιαίτερες εκπλήξεις.
Εκείνο που του λείπει όμως έντονα, λόγο των σχολικών του υποχρεώσεων είναι η χώρα που γνώρισε ως πατρίδα. Η Αυστραλού.
Πρέπει να σας πω πως οι δεσμοί του με αυτή τη χώρα ήταν πάντα πάρα πολύ δυνατοί. Ήταν ο πρώτος του στόχος μετά την ολοκλήρωση των μαθητικών του υποχρεώσεων. Έτσι και έγινε. Μετά το τέλος του λυκείου επισκέπτεται κάθε χρόνο την Αυστραλία με το ίδιο παθός.
Μόνιμη του βάση αποτελεί η Ελλάδα, οπού και εργάζεται από τα 19 του στη τηλεόραση ως δημοσιογράφος. Μια δουλεία που τον εκφράζει απολυτά και που της "δίνεται" στο μέγιστο βαθμό. Δώδεκα χρόνια από την ζωή του γεμάτα από στιγμές επιτυχίας και αποτυχίας, " μισούς και πάθους".
Δώδεκα χρόνια με όνειρα και στόχο πάντα για κάτι το παραπάνω, με αποτέλεσμα να μην ζει το σήμερα. Να μην απολαμβάνει τις στιγμές παραμόνο να βάζει στόχους για το μέλλον. Ώσπου ξαφνικά ένα απόγευμα όλα ανατρέπονται!
Στις 27 Νοέμβριου του 2007 και ενώ βρίσκεται στο γραφείο του , νιώθει μια έντονη δύσπνοια. Οι συνεργάτες του ανησυχούν και τον πάνε στο νοσοκομείο. Η διάγνωση; Σοβαρή καρδιακή ανεπάρκεια και η εισαγωγή του στην εντατική του Ανόσιου Καρδιοχειρουργικού Κέντρου. Ο 30χρονος δεν μπορεί να πιστέψει τι του συμβαίνει. Έχει πάθει πανικό και για 20
μέρες βρίσκεται καθηλωμένος στο κρεβάτι και "παρακολουθεί" τις εξελίξεις ως θεατής. Την ημέρα που παίρνει εξιτήριο, φοβερά αδυνατισμένος και με μαύρους κύκλους κάτω από τα ματιά του, τα λογία των γιατρών του όχι και τόσο ενθαρρυντικά για το μέλλον.
26 Φεβρουαρίου 2008 και ο νέος βρίσκεται στο χειρουργείο του Ανόσιου, οπού η τοποθέτηση τεχνητής καρδίας ήταν η μοναδική λύση για τη παράταση μιας ποιοτικής ζωής. Όταν λέω τεχνητή καρδιά , θέλω να σας πω πως είναι ένα μηχάνημα που το τοποθέτησαν πάνω στην δική μου καρδιά και την βοηθούσε να λειτουργήσει κανονικά. Δηλαδή να εισαγει και να
εξαγει το αιμα που κυκλοφορεί στο σώμα μου.
Ο 30χρονος συμβιβαζεται σιγα σιγα με το γεγονος και αρχίζει πάλι να κάνει όνειρα για τη ζωη. Τολμα μετα απο 4 μηνες , και ενώ βρίσκεται με τεχνητή καρδιά, να παντρευτει τη γυναικα της ζωης του. Τη γυναίκα που γνώρισε ένα χρόνο πριν στην Αυστραλια. Ποσο τυχερος αυτος ο νεος. Και η γυναικα της ζωης του από την Αυστραλία.
Τέλη Ιουλίου και η κατάσταση της υγείας του χειροτερεύει. Η καρδιά του αρχίζει και τον "προδίδει" πάρα την τεχνητή υποστήριξη. Ο νέος νοσηλεύεται πάλι στο νοσοκομείο και οι γιατροί του έχουν αρχίσει να ανησυχούν. Πρέπει να δοθεί άμεσα λύση στο πρόβλημα του, και αυτό που ανησυχεί όλους είναι πως πρέπει να είσαι πολύ τυχερός για να σου "τύχει το Θειο δώρο". Βλέπεται αν και μεγαλόψυχος λαός εμείς οι έλληνες σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις δεν φημιζόμαστε για την γενναιοδωρία μας. Και ξέρετε τι φταίει; Το ότι είμαστε ανενημέρωτοι
και μονό.
1η Αύγουστου 2008 και ολόκληρη η Ελλάδα κλονίζεται από τη δολοφονία ενός 20χρονου στη Μύκονο. Συγκλονίζεται και από τη μεγαλοψυχία του πάτερα του , ο όποιος την πιο τρυγική στιγμή της ζωής του αποφασίζει να δωρίσει την καρδούλα του γιου του.
Ενώσει 2 Αύγουστου 2008 , 06.14 πμ. Η καρδούλα του αδικοχαμένου Αυστραλού , χτυπά στο στήθος του 30χρονου.
Η καρδούλα του Ντιζόν Ράιτ χτυπά δυνατά στο στήθος του Κώστα
Ρομπόλα... στο στήθος μου.
Από εκείνη την ημέρα λοιπόν που φιλοξενώ τη καρδούλα ΜΑΣ στις στήθος μου , άρχισα πάλι να κάνω όνειρα και σχεδία για το μέλλον.
Ζω όμως το σήμερα χωρίς γκρίνιες, φασαρίες, ζήλιες, ανταγωνισμούς.
Ζω την κάθε στιγμή!
Υ.Γ
Μοιράζοντας την εμπειρία μου μαζί σας, αυτό που θέλω να σας πω είναι 2 πράγματα.
1ον : Πρέπει να εκτιμούμε την ζωή και να ευχαριστούμε κάθε μέρα Τον
Θεό που είμαστε υγείες.
2ον : Πρέπει να καταλάβουμε πως δεν ξέρουμε τι μπορεί να μας συμβεί αύριο, όποτε κάλο θα ήταν να προσπαθούμε καθημερινά να δείχνουμε με τις πράξεις μας τον καλύτερο εαυτό μας στην οικογένεια και τους φίλους μας.
3ον : Η δωρεά οργάνων είναι μια υπεράνθρωπη πράξη καλής θελήσεως, που δεν μπορώ να σας την αναλύσω με δυο λογία.
Απλά θα σας πω πως αν ο μπαμπάς του Ντιζόν δεν μου δώριζε την καρδούλα του παιδιού του, σήμερα θα ήμουν μαζί με τον Ντουζίνα δίπλα
Στον Θεούλη μας.
Με πολύ αγάπη,
μέσα από την ΚΑΡΔΟΥΛΑ ΜΑΣ
Κώστας.
Ι.Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου