Γράφει ο Εμ.Ζαμπέτας
Αυτό ήταν το σύνθημα των εξεγερμένων εργατών του Chicago την 1η Μαΐου του σωτήριου έτους 1886.Εκείνη τη μέρα, 1η Μαΐου του 1886, 400.000 άνθρωποι συμμετείχαν στις απεργίες που γίνονταν σε όλη την χώρα, και πάνω από 80.000 στο Chicago. Αυτό το Σάββατο του 1886, μια εργάσιμη μέρα, οι εργάτες, ξεκίνησαν με τις γυναίκες και τα παιδιά τους για να διαδηλώσουν ειρηνικά στο χώρο της συγκέντρωσης στην πλατεία Haymarket.
Στη γύρω περιοχή, είχαν παραταχθεί αστυνομικές δυνάμεις αποτελούμενες από 1350 άτομα, οπλισμένα με οπλοπολυβόλα οι οποίοι περίμεναν το σύνθημα για να δράσουν.
Κι ενώ το πλήθος παρακολουθούσε τις ομιλίες, ο επικεφαλής της αστυνομικής δύναμης, διατάσσει να διαλυθεί η συγκέντρωση. Μια βόμβα έσκασε κοντά στους αστυνομικούς οι οποίοι άρχισαν πυροβολούν και να χτυπούν τους συγκεντρωμένους χωρίς καμιά διάκριση. Είναι ακόμα άγνωστος ο αριθμός των θυμάτων αφού πολλοί τραυματισμένοι κατέληξαν τις επόμενες ημέρες, επίσημα μόνο οκτώ νεκροί αστυνομικοί και τέσσερις διαδηλωτές έχουν επαληθευτεί.
Το γνωστό σκίτσο ενός αναρχικού που πετάει μία βόμβα εμφανίστηκε σε μετέπειτα χρόνο από αυτό το συμβάν.
Οκτώ συλληφθέντες διαδηλωτές δικάστηκαν, τέσσερις αυτών καταδικάστηκαν σε θάνατο και άλλος ένας αφαίρεσε μόνος τη ζωή του στην φυλακή. Η διεθνής προβολή αυτής της δίκης δημιούργησε τα θεμέλια της Εργατικής Πρωτομαγιάς ως Εργατικής Γιορτής.
Η Πρωτομαγιά, ως εργατική γιορτή, καθιερώθηκε στις 20 Ιουλίου 1889, κατά τη διάρκεια του ιδρυτικού συνεδρίου της Δεύτερης Διεθνούς (Σοσιαλιστικής Διεθνούς) στο Παρίσι.
-------------------------------------------
Το 1892 έγινε η πρώτη πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση στην Ελλάδα, από τον Σοσιαλιστικό Σύλλογο του Καλλέργη. Το 1893, 2000 άτομα διαδήλωσαν ζητώντας οκτάωρο, Κυριακή αργία και κρατική ασφάλιση στα θύματα εργατικών ατυχημάτων. Το 1894, γίνεται μια μεγάλη συγκέντρωση με τα ίδια αιτήματα που λήγει με 10 συλλήψεις και τον Αύγουστο ακολουθεί σύλληψη του σοσιαλιστή Σταύρου Καλλέργη.
Το 1936 έχουμε τους καπνεργάτες της Θεσσαλονίκης. Τα γεγονότα ξεκίνησαν γύρω στο Φεβρουάριο, με κατάληψη ενός εργοστασίου ύστερα από την απόρριψη των αιτημάτων των εργατών και συνεχίστηκε με συμπαράσταση καπνεργατών από άλλα εργοστάσια. Εναντίον τους χρησιμοποιήθηκε τόσο η αστυνομία όσο και ο στρατός. Δεν υπήρχε κεντρική συγκέντρωση, αλλά μικρές συγκεντρώσεις με ομιλητές σε διάφορα μέρη της πόλης. Σε μια συγκέντρωση στη διασταύρωση Εγνατίας και Βενιζέλου, χωροφύλακες πυροβόλησαν και σκότωσαν 7-8 εργάτες. Σ' αυτό το σημείο έχει στηθεί το μνημείο του καπνεργάτη. Με πυροβολισμούς προσπάθησαν να διαλύσουν και τις άλλες συγκεντρώσεις και συνολικά είχαμε τουλάχιστον 12 νεκρούς και 300 τραυματίες. Οι δολοφονίες των εργατών ήταν η έμπνευση του Ρίτσου για τον "Επιτάφιο".
Το 1944 ο κατοχικός στρατός των Γερμανών, εκτέλεσε 200 Έλληνες αγωνιστές της αντίστασης στο σκοπευτήριο της Καισαριανής. Ο Νίκος Μαριακάκης, ένας απ' τους 200, έγραψε στο σημείωμα που άφησε: "Καλύτερα να πεθαίνει κανείς στον αγώνα για τη λευτεριά, παρά να ζει σκλάβος".
Το 1976, πάλι πρώτη Μαΐου, είχαμε το θάνατο του Αλέκου Παναγούλη σε τροχαίο. Ο Αλέκος Παναγούλης έχει μείνει στην ιστορία σαν σύμβολο της αντίστασης κατά της "χούντας" για την απόπειρα δολοφονίας ενάντια στον Γεώργιο Παπαδόπουλο, με τοποθέτηση εκρηκτικού μηχανισμού , τον Αύγουστο του 1968. Είχε συλληφθεί άμεσα και είχε τελειώσει την απολογία του με τη φράση "Δεν υπάρχει, κύριοι στρατοδίκαι, ωραιότερο κύκνειο άσμα για κάθε αγωνιστή, από τον επιθανάτιο ρόγχο μπροστά στα πολυβόλα του εκτελεστικού αποσπάσματος της τυραννίας". Η παγκόσμια κατακραυγή της δίκης απέτρεψε την εκτέλεση του Παναγούλη. Στη φυλακή βασανίστηκε μέχρι την απελευθέρωσή του. Η αμνηστία που έδωσε ο Γεώργιος Παπαδόπουλος τον Αύγουστο του 1973 κάλυπτε και τον Αλέκο Παναγούλη. Η συγκυρία του θανάτου του Παναγούλη σε τροχαίο χαρακτηρίζεται από πολλούς ιδιαίτερα ύποπτη, επειδή μόλις λίγο καιρό πριν το θάνατό του, είχε φέρει στη δημοσιότητα στοιχεία από τα μυστικά αρχεία της ΕΣΑ.
---------------------------------------------
Ας έλθουμε, όμως στην Ελλάδα του σήμερα....
Την Ελλάδα της "μεταπολίτευσης", της Γενιάς του Πολυτεχνείου (αυτή μας διοικεί) και των κομματικών καπέλων.
Την Ελλάδα που υπερασπίζεται με στεντόρια φωνή το "δίκιο" του εργάτη, την ίδια στιγμή που, μεθοδικά, φροντίζει να απαξιώνει το ίδιο το εργατικό της δυναμικό υποσχόμενη διορισμό σε δημόσιες θέσεις, οι οποίες είναι, εν γένει, απλή εργασία διαχειριστικής φύσεως, μή παραγωγικού χαρακτήρος.
Την Ελλάδα η οποία θέλει, μεν, εργατική τάξη αλλά δεν φροντίζει να δημιουργεί τις προϋποθέσεις ώστε να υπάρχουν οι απαιτούμενες θέσεις εργασίας.
Την Ελλάδα η οποία εξάγει τους επιστήμονες της, αντί να εξάγει τη γνώση τους.
Την Ελλάδα η οποία εξάγει τις επιχειρήσεις της, αντί να εξάγει τα προϊόντα τους.
Την Ελλάδα η οποία κρέμεται από μπαλκόνια και ανεμίζει κομματικές σημαίες.
Την Ελλάδα στην οποία το κομματικό συμφέρον και το πολιτικό κόστος, είναι υπεράνω του κοινού καλού και της ευημερίας των πολιτών της.
Την Ελλάδα στην οποία ο Παναθηναϊκός, η Αεκ, ο Ολυμπιακός και τα λοιπά "αθλητικά σωματεία", κατευθυνόμενα από τους επιχειρηματίες ιδιοκτήτες τους, με την σειρά τους, κατευθύνουν τους οργανωμένους οπαδούς, εν είδει στρατού ψηφοφόρων, προς τη μία ή την άλλη πλευρά του δικομματισμού, ανεβοκατεβάζοντας κυβερνήσεις.
Την Ελλάδα όπου οι κάλπες είναι μονίμως με ανεμογκάστρι.
Την Ελλάδα όπου είσαι ότι δηλωσεις αρκεί να χαϊδεύεις αυτιά.
Την Ελλάδα του MEGA channel.
Την Ελλάδα όπου οι δημοσιογράφοι ως διαχειριστές και διαμορφωτές της κοινής γνώμης, είναι φερέφωνα επιχειρηματικών συμφερόντων.
Την Ελλάδα όπου ο πρωθυπουργός συναντάται σε δημόσιο χώρο με επιχειρηματία/ες πριν τις εκλογές και αυτό χαρακτηρίζεται ως "ένας απλός καφές"
Την Ελλάδα στην οποία, οι ηγήτορες των συνδικαλιστικών φορέων είναι κομματικοί εγκάθετοι, εν δυνάμει υποψήφιοι βουλευτές και υπουργοί.
Την Ελλάδα η οποία, αντί να παράγει μέλλον, παράγει παρελθόν.
Ας την γιορτάσουμε, λοιπόν και αυτή την υποτιθέμενη Εργατική Πρωτομαγιά. Υποτιθέμενη, επειδή για να είναι εργατική, βασική προϋπόθεση είναι να υπάρχουν εργάτες, εργαζόμενοι και εργοδότες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου